Robert Pattinson schittert in Bong Joon-ho’s Mickey 17 [Recensie]

Waarschuwing: de volgende review bevat milde spoilers voor Mickey 17.

Als je zware real-world problemen wilt aanpakken zonder het mainstream publiek weg te jagen, kleed je ze dan in een genre-wrapper aan. Het is een klassieke truc voor het vertellen van verhalen, en een die Mickey 17 Regisseur Bong Joon-Ho heeft in de loop der jaren veel kilometers gemolken.

Kies elke vermelding op de CV van de Zuid -Koreaanse filmmaker en je zult zien wat ik bedoel. Monsterfilm De gastheer? Een stiekeme spies van het Amerikaanse buitenlands beleid. Dystopische actie -film Snowpiercer? Een sociale stratificatie -verwijdering. Gezinsvriendelijke fantasie Okja? Een anti-kapitalisme satire. 2019 Beste foto-winnende zwarte komedie Parasiet? Een vernietigende aanklacht tegen ongelijkheid van klassen. En dus gaat het voor alle films van Bong – inclusief Mickey 17.

Ogenschijnlijk is dit een OTT-sci-fi/komedie die is gebouwd rond de gimmick van Robert Pattinson die dubbele rollen speelt. Maar echt, het is een voertuig voor Bong om zich te richten op een aantal onderwerpen, zowel tijdig als tijdloos. En hoewel hij vaak veel van het doel landt, zijn de krachtpatserprestaties van Pattinson net genoeg om te krijgen Mickey 17 over de lijn.

Gebaseerd op de roman van Edward Ashton 2022 Mickey 7,, Mickey 17 Stelt ons kennis aan om Schlub Mickey Barnes (Pattinson) neer te halen. Mickey is een “vervangbare”: iemand die sterft, wordt gekloond en weer sterft op een dagelijkse basis als onderdeel van de schaduwrijke politicus Kenneth Marshall’s (Mark Ruffalo) missie om de Alien World Nilfheim te koloniseren. Het is een eenvoudig als brutaal bestaan ​​- totdat de nieuwste Mickey voortijdig wordt uitgerold. Nu moeten de oude en nieuwe Mickey erachter komen hoe ze met elkaar kunnen leven, vooral als ze een kans maken om Marshall’s af te sluiten echt Plan de Nilfheim -kolonie.

Dus eigenlijk, Mickey 17 is Snowpiercer ontmoeting Okja. Als zodanig zijn de tonale verschuivingen van de film meer uitgesproken dan wat kijkers alleen bekend zijn Parasiet zal waarschijnlijk verwachten. Het gevoel dat sommige acteurs optreden in een andere film-soms in dezelfde scène-dan hun co-sterren doordringt de procedure. Het is ook niet helemaal voor hen. Bong’s scenario slingert tussen slapstick -pratfalls, jetzwart sociaal commentaar, echte tederheid en meer bovendien Mickey 17’s 137 minuten runtime. Het is heel erg in overeenstemming met de gevoeligheden van Bong als verhalenverteller, maar het effect is meer schokkend dan normaal hier.

Dit is met name het geval waar Mickey 17Het politieke commentaar van het politieke betreft. Bong leunt hard op de brede humor op deze momenten, en het boeit het punt dat hij probeert te maken. Ruffalo’s aandacht-geobsedeerde buffoon-wiens lijnleveringen duidelijk zijn gemodelleerd naar de eigenzinnige tics van een bepaalde Amerikaanse president-en zijn even cartoonachtige vrouw (geportretteerd door Toni Collette) zijn nauwelijks zelfs karikaturen. We krijgen meteen dat ze zo monsterlijk recht hebben dat het behandelen van Mickey als wegwerpbaar is voor de cursus, maar Bong graaft nooit dieper in hun psyche.

Misschien is dat zijn manier om te zeggen dat de Marshalls van deze wereld niet zo complex zijn; Ze doen gewoon wat ze doen omdat de wereld hen vertelt dat ze kunnen. Hoe dan ook, het is een beetje één noot. Zo is Mickey 17’s Halfhartige steek op anti-imperiaal sentiment en zijn handwaving naar de racistische ondertoon van populistische bewegingen. Gelukkig behandelt Bong Mickey zelf met veel grotere nuance – enorm geholpen door een nooit beter Pattinson. De Engelse acteur is even boeiend als de liefdevolle Gormless Mickey 17 en de borderline psychotische Mickey 18, die beide als verschillende karakters verkopen. Zijn chemie met andere helft naomi Ackie op het scherm is ook solide, ondanks de onregelmatige scriptboog van laatstgenoemde.

Het is een beetje oude hoed, maar het is echt moeilijk om je een andere acteur in de Mickey -rol voor te stellen. Pattinson is net zo goed in de humor, en nog belangrijker, de pathos. Als Mickey schetst hij een beïnvloedend portret van zelfhaat en schuldgevoelens, en wat het betekent om jezelf te vergeven en levenslange lasten los te laten-vooral degenen die je nooit had moeten duren om mee te beginnen. Meer dan dat, de behendige manier waarop Pattinson Mickey’s begrijpelijkerwijs complexe relatie met de dood weergeeft (hij heeft meteen ontslag genomen bij zijn lot en wanhopig voor meer tijd) leent Mickey 17‘is onderliggende meditatie over sterfelijkheid en zijn andere thematische componenten ontbreken.

Op verschillende punten in de film stellen mensen Mickey dezelfde vraag: “Hoe voelt het om te sterven?” Maar hoe meer tijd we met Mickey doorbrengen, hoe meer we beginnen te begrijpen wat er echt toe doet, is hoe het voelt als je dat niet kunt. Als de eindige aard van het leven-de afwezigheid van do-overs en de angst die daarbij hoort-wat ons mens maakt, wat zegt dat dan over Mickey’s bijna oneindige bestaan? Had bong meer screentime gewijd aan dit raadsel, Mickey 17 had iets heel speciaals kunnen zijn geweest. Zoals het er nu uitziet, hebben de film die we zojuist hebben gekregen – maar als een acteerpringscase, geen sluw genre -gelijkenis.

Mickey 17 is nu in bioscopen.